Ne açlığı? Neyin açlığı? İnsan be kardeşim! İnsanın... Hani; şu önce mideye düşen, demirleyen! Sonra beyne musallat olan açlık var ya, işte o. Bir düşmeye görsün. Kör. Sağır. Ve cahil. Lâl eder adamı. Ha, Kadın, erkek, Genç yaşlı fark etmez. Düştüğü yerde yuva yapmaya görsün. En ağır yumruk! En keskin bıçak! En deli bomba olur! Vakitli Vakitsiz patlar hem de. Ne din ne iman. Ölümün cesaretiyle. Evde, köyde, kentte. Havada, karada, suda.. Ne kitap ne kalem ne atom ne nötron ne hidrojen... Vız gelir vız! Çaldırma kapıyı, pencereyi! Gel. Hafife alma. Bilirsin. Ne krallar ne sultanlar, saltanatlar ne imparatorluklar besledi! Büyüttü! Ve yıktı! “Ya sabır” diyerek! Ne peygamberler var etti, Adem’den bu yana. Destur bilmedi. Biat dinlemedi. Destan, şiir, roman, tarih oldu. Sayfa sayfa, dilden dile, kuşaktan kuşağa... Tık tık tık. Açlık. Yuva yapmaya görsün! Düşmeye görsün ana rahmine! Bir damla su. Bir insan sureti. Bir dilim ekmek. Bir, on, yüz, milyon milyon. Asya, Afrika, Avrupa ve diğerleri. Tencere  tava. Adalet mesela... Damlaya, damlaya Bir sana bir bana. Ona, buna, şuna... Cümle ahaliye kardeşçe. “Yârin yanağından gayrı Her şeyiyle hep beraber.” Neden olmasın? Açlık bu. Neden olsun ki? Vursun insanı. Öldürsün hem de Neden? Kardeşçe  ve güzel yaşamak varken. Korka korka yaşamak. Neden? Tık tık tık Açlık bu açlık. Uykuları kaçıran... Adem’den bu yana. İnsanın açlığı. Vardan yok. Yoktan var edenlerin açlığı. Midenin.